Eiland hoppen in Engeland

Wight, Man, Scilly en Holy Island. ‘Drijvend koninkrijk’ Engeland kan bogen op pareltjes van eilanden. Van weerbarstig Man tot subtropisch Scilly. Wij gingen op eilandtocht bij de overburen en ervoeren hoe elke bestemming dat unieke, altijd vrolijke eilandgevoel biedt. Eiland hoppen in Engeland!

Isle of Wight

Zo lieflijk, zo hardnekkig

De zonnigste plek van Engeland. Dat is, naar eigen zeggen, Isle of Wight. De plek waar wij beginnen met eiland hoppen in Engeland. Mooi weer is het er zeker en de weelderige natuur doet Zuid-Europees aan. “Maar als hier bewolking hangt, dan is die laag en hardnekkig”, vertelt Barrie James, gids in St. Catherine’s Lighthouse. Om die reden werd de vuurtoren in 1875 ingekort met maar liefst 13 meter. Het licht dat schepen moest waarschuwen voor ondiep water stond geregeld zelf in de mist. We staan met Barrie op de bovenste ommegang en kijken langs de kust, waar een wandelpad zich langs de rand van de krijtrotsen slingert. Wat is het hier mooi en rustig. Het is zomervakantie en veerboten varen af en aan. Maar eens op Wight word je overvallen door een zalige loomte, die je slechts doorbreekt met wat wandelen, fietsen en stenen zoeken op het strand.

Van richels en naalden

Onze wandel- en fietstochten voeren langs historische landhuizen en fraai natuurspektakel. Zoals Osborne House, het zomerhuis van Queen Victoria en haar man Albert van Saksen-Coburg. Of Shanklin Chine, een diepe kloof door een rotswand met snelstromende beek, waterval en zo’n weelderige vegetatie dat je jezelf in Costa Rica waant. Tot je uitkomt op het strand, waar de pub Fisherman’s Cottage je lokt met een Engelse ‘morning coffee’. Ook bezoeken we de Needles, drie krijtrotsen op een rij die uit zee steken. We varen er met een bootje langs, maar vinden het zicht vanaf een hoge rots langs het kustpad toch het mooist. Wandelgids David Howarth wijst op een rij krijtrotsen in de verte. “Ooit was Wight via een richel verbonden met het vasteland en daar zijn deze ‘naalden’ het restant van.”

Alles met garlic

Wight biedt ook culinaire attracties. Zoals twee wijngaarden, waar je wijn kan proeven en een tour doen. En we leggen aan bij de Garlic Farm, waar niet alleen (bijna) alle soorten knoflook worden verbouwd, maar waar je ook smult van gerechten als garlic soup en met knoflook verrijkt bier, chutney, pesto en kaas. In een walm van knoflook fietsen we terug naar onze B&B en besluiten dat ook wij een beetje verliefd zijn geraakt op Wight. Een mooie start van eiland hoppen in Engeland.

Isles of Scilly

Best bewaard geheim

Vanuit de lucht gezien, in de laagvliegende skybus, ogen de Isles of Scilly als een tropisch paradijs. Groene vlekjes in de Atlantische Oceaan, afgezoomd met witte stranden en een turkoois gekleurde zee. Dit is dus ‘England’s best kept secret’. Ook aan de grond voelt Scilly eerder Caribisch dan Europees. In Hugh Town, op hoofdeiland St. Mary’s, rijden nauwelijks auto’s en is de sfeer laid back. Vissers tuigen hun bootjes op en zij die niet vissen nemen de dag door op een bankje aan zee. 

Oorlog met Nederland

De historische verdedigingswerken duiden op een wat minder vredig verleden, maar dat valt mee volgens Robert Francis. Zijn Star Castle Hotel, een gerestaureerd fort, beschermde Scilly ooit tegen de Spanjaarden van Filips II, maar veel gevochten is er niet. “En wist je dat wij hier ’s werelds langstdurende oorlog voerden, zonder één gelost schot?” Hij duidt op het niet-treffen tussen Nederland en Scilly (1651-1986). Nederland mengde zich in de Engelse Burgeroorlog en vergat na afloop vrede met Scilly te sluiten. Het akkoord werd in 1986 alsnog getekend en draagt nu bij aan de lokale folklore.

Subtropisch, of toch niet?

Ook vanuit St. Mary’s kun je makkelijk ‘eiland hoppen in Engeland’. Met kleine boten naar vier andere bewoonde eilanden oversteken (of met een privéboot de circa 140 onbewoonde aandoen). Hoe gestrest je misschien arriveerde op Scilly, elke spanning vliegt weg als je in een boot de golven doorklieft om weer een nieuw paradijsje aan te doen. We leggen op Tresco aan voor een tour door de tuinen van Tresco Abbey. Dankzij het zachte klimaat bloeien hier jaarrond gewassen die zeelieden meebrachten van het zuidelijk halfrond. Hoe plaatselijk de invloed van de Golfstroom is, blijkt als we na afloop in het noorden wandelen. Daar is Tresco een stuk kaler en winderiger. 

Warme deken

De houtovenpizza na afloop in het knusse Ruin Beach Cafe smaakt er des te beter om. Op een avond steken we over naar St. Agnes, een van de dunst bevolkte eilanden. Tijdens een ommetje voor het eten komen we geen mens tegen. Maar als we met een glas lokaal bier aanschuiven in de Turks Head is het gezellig druk en worden we als oude bekenden onthaald. Scilly voelt als een warme deken, letterlijk.

Isle of Man

Mist en motoren

“Ken je Waking Ned Devine?” De conducteur van het historische trammetje naar Snaefell, Isle of Man’s hoogste berg, klinkt trots. “De eerste speelfilm die volledig hier werd gedraaid.” En of we Waking Ned Devine kennen! Deze hilarische film was voor ons zelfs aanleiding om Man te bezoeken. Samen met de conducteur halen we details uit het verhaal op. Dat kunnen we rustig doen want op de berg hangt zo’n dikke mist dat ‘genieten van het uitzicht’ even geen optie is. Gelukkig is het weer zonnig als we via een smal pad afdalen naar Niarbyl Bay aan de westkust. In deze kleine baai staat het fotogeniek rietgedekte huisje met rode luiken waar Ned Devine zich letterlijk dood schrikt als hij hoort dat hij de loterij heeft gewonnen. 

Meet the seals

Het is altijd een risico om een film na te reizen, maar Isle of Man stelt ons niet teleur. Het eiland is net zo schilderachtig als het zich in de film voordoet. In de naastgelegen baai, ook filmdecor, plassen we wat rond in het ondiepe water en genieten we van de zon. Voort gaat de autorit naar The Sound, het zuidelijkste punt van Man. We horen er een aanhoudend geloei, dat doet denken aan motorraces. Niet zo’n rare associatie, de TT van Isle of Man is het beroemdste evenement van het eiland. De verrekijker brengt uitkomst: aan de overkant liggen op het eilandje Calf of Man tientallen zeehonden te zonnebaden. Ze hopsen heen en weer over de rotsen, enkele dieren laten zich het water in glijden en duiken vlak voor ons op. Een vertederend schouwspel!

Mist tegen The Crown

De mist neemt op Man vaak betoverende vormen aan. Tijdens het ontbijt zien we flarden mist voorbij glijden terwijl ook de zon schijnt in de baai van Port St. Mary. Reggie, de eigenaar van Aaron House, zet een bord Welsh Rarebit op tafel en vertelt dat de mist zelfs een naam heeft: Manannan Cloack. Die verwijst naar het weerbarstig karakter van het eiland, dat Brits kroonbezit is, maar een eigen bestuur heeft. “Als de Engelse koning van plan is ons te bezoeken, doen we snel een mistmantel aan en kan hij ons niet vinden.” Het lijkt er qua mist op dat Charles zijn eiland vaak wenst te bezoeken en dat begrijpen wij volkomen.

Holy Island

Heerlijke kloosterwijn

De naam zegt het al: Holy Island heeft een ‘heilige’ oorsprong. In 635 bouwde de Ierse monnik Aidan er een abdij voor de missie in Northumberland. Het eiland, toen Lindisfarne geheten, werd een halve eeuw later een geliefd pelgrimsoord toen Aidans opvolger Cuthbert elf jaar na zijn dood in ongeschonden staat werd opgegraven. Anno nu resten van de abdij slechts wat muren en liggen de beroemde Lindisfarne Gospels (die de monniken maakten na het wonder van Cuthbert) veilig opgeslagen in de Londense British Library. Nog springlevende historie is Lindisfarne Mead, de kloosterwijn die wordt gezien als de oudste alcoholische drank ter wereld. We proeven deze mede in St. Aidans Winery en vinden ‘m honingzoet, maar lekker.

‘Country Cottage’

Holy Island meet zo’n 3,5 bij 2,5 km en is bereikbaar over een weg die bij hoogtij onder water loopt. Het is een fijne bestemming voor een paar dagen genieten van natuur en historie. We parkeren de wagen in het dorp, nemen een kamer in de pub en verkennen het eiland te voet. Verdwalen doe je er niet. Op de punt van Holy Island, vlakbij het dorp en overal zichtbaar, verheft Lindisfarne Castle zich uit een rots. Interessant om te bezoeken. De robuuste burcht moest ooit Engeland beschermen tegen de Schotten, maar werd honderd jaar terug door de oprichter van magazine Country Life verbouwd tot persoonlijk ‘country cottage’. De ruimtes zijn klein en knus, met lage plafonds, smalle gangen en steile trappen. 

Mead of bier?

’s Avonds in de pub vraag ik naar Lindisfarne Mead. De barkeeper trekt een vies gezicht en wijst op een fles dark ale met op het etiket een afbeelding van Lindisfarne Castle. “Veel lekkerder”, vindt hij. En, om het voor ons toeristen nog wat aantrekkelijker te maken, “gebrouwen met het kruid hysop uit de kasteeltuin”.

Dit artikel werd eerder geplaatst in Het Laatste Nieuws (B).