El Hierro: ontdek het ‘kontje van Europa’

De grote onbekende. Dat mag je gerust zeggen van het kleinste Canarische eiland El Hierro. Als liefhebber van natuur en een authentieke sfeer weet je dan genoeg. Met haar kromme bomen, rotsbaden in zee, schitterend gelegen hotelletjes en dramatische uitzichten is El Hierro echt de moeite van een reis waard.

Door een nevelig woud van druipende bomen dalen we af van het hooggelegen binnenland van El Hierro. Krijgen we de zon nog te zien vandaag en kan die warme trui al uit? Ja hoor, de eerste zonnestraal prikt door de nevel en een regenboog wijst aan waar we de pot met goud kunnen vinden. En dan ineens is daar blauwe lucht, zon en een weidse vlakte met lavavelden, vulkaankegels en groene wolfsmelk. We zetten de auto aan de kant van de weg en dalen te voet af naar de vuurtoren. Dit is de meest zuidwestelijke punt van Europa. Vaar je vanaf hier naar het westen, dan kom je pas in Puerto Rico of Cuba weer aan land. Het is ook het startpunt van de GR 131, het wandelpad dat alle Canarisch eilanden aandoet en via Madeira en de Azoren naar het Europese vasteland oversteekt.

Onderzeese vulkaan

We volgen het pad langs zee, tot we via een trapje kunnen afdalen voor wat verkoeling. Zo snel kan het gaan op El Hierro. Van mistige kou tot lekker warm. Andere toeristen zien we hier niet en op zoek naar een bar of restaurant rijden we door naar La Restinga. In dit charmante vissershaventje schijnt zo’n 300 dagen per jaar de zon. Er is dan ook ruim keuze aan vakantiehuisjes en bars. Met een glas eilandwijn schuiven we aan op het bankje voor visserskroeg Tasca la Laja en maken een praatje met de bejaarde heren naast ons. Een van hen vertelt hoe in 2011 voor de kust van La Restinga een actieve onderzeese vulkaan ontstond. “De schrik zat er even goed in”, lacht hij. “En vele honderden mensen verlieten het eiland. Ik niet hoor. Het zal mijn tijd wel duren.”

Rug in de wind!

Een hoge bergrug slingert van het noordwesten naar het noordoosten van El Hierro. Wij nemen er een kijkje in het woud El Sabinar. Hier komt de soms geselend harde passaatwind vanaf de Atlantische Oceaan aan land. De bewoners van het bos, eeuwenoude jeneverbesbomen, keerden hun rug naar de wind en hangen geregeld horizontaal boven de grond. Ze zijn zo bijzonder dat ze het symbool van het eiland vormen. De wandeling door het bos brengt ons bij Mirador de Bascos. Vanaf deze rotspunt kijken we uit over de zonnige vallei El Golfo langs de noordkust. De vallei ontstond toen ooit een vulkaan door erosie afbrak en een deel van het eiland mee in zee sleurde. Het risico van erosie bestaat nog altijd en het uitkijkpunt is er deels om afgesloten. Maar het zicht op de tot wel duizend meter hoge rotswand is er niet minder om.

Brug in zee

Langs de kust rijden we verder naar het oosten. De vallei is bedekt met bananenplantages, wijngaarden en lieflijke dorpjes. De kust is wat minder lieflijk, hoge golven beuken er tegen de rotsen. Voor een zeebad kunnen we terecht is een van de natuurlijk gevormde zeebaden. Zoals Charco Azul, een beschut, blauw-groen bad, dat deels in een grot ligt. Vanaf de parkeerplaats leidt een smal pad erheen. Het is een fotogenieke plek en dat geldt voor veel plaatsen op El Hierro. Zoals het zicht op de witte klokkentoren van het kerkje van La Frontera. Deze staat eenzaam op de top van een lavaheuvel, met op de achtergrond een dramatisch steile rotswand. Of het natuurstenen hotel Punta Grande, geflankeerd door een diepblauwe zee met witte golven en op de voorgrond een stenen ‘brug’ in zee.

César Manrique

Het verbaast ons niet dat de beroemde kunstenaar César Manrique, die zoveel moois deed voor zijn eiland Lanzarote, zijn oog liet vallen op El Hierro. Op de rand van een 800 meter hoge rotswand boven El Golfo bouwde hij Mirador de la Peña, een uitzichtpunt van glas en ruwe steen. Het gaat zo mooi op in de omgeving dat we op de parkeerplaats alleen een onopvallend huisje met schuin dak zien. We dalen wat trappen af, gaan het restaurant binnen en staan dan voor een glazen wand met panoramisch uitzicht. Op de vallei, de zee en Roque de Salmor, een rotsformatie voor de kust. Langs een wandelpad met in de rotsen ingebouwde zitjes genieten we van een nog weidser uitzicht.

De diepte in

We zijn hier aangekomen op de vruchtbare hoogvlakte rond hoofdstad Valverde, waar het landschap wat doet denken aan dat van Noord-Engeland. Op de met ruwe stenen omheinde weitjes grazen zelfs koeien, vrij zeldzaam in de Canarische regio. Voordat we de boot terug naar Tenerife nemen dalen we nog één keer af naar zeeniveau, in Pozo de las Calcosas. Een kaarsrechte weg loopt dood op een parkeerplaats, waar wat huisjes staan en verder niks. Pas als we na het laatste huis over de rand kijken, zien we waar we voor komen. In de diepte tussen een rotswand en de zee is een wat rommelige nederzetting te zien van huizen met strodaken. Ze staan dicht op elkaar en lijken te schuilen tegen de elementen. Via een ruw geplaveide trap dalen we zo’n honderd meter af en staan dan in het dorp.

Ruwe charme

Een deel van de natuurstenen huisjes is liefdevol gerestaureerd, met het houtwerk fris in de verf en een bankje voor de deur. Er zijn er ook met ingestort dak en verveloze deuren, wat het dorp net dat aantrekkelijk ruige tintje geeft. Door een bochtig straatje met kleurig plaveisel lopen we naar de twee charcos waarin we het stof van ons af spoelen. “Het dorp wordt vooral in het weekend bewoond door eilanders. Toeristen komen hier alleen even kijken”, vertelt een jonge vrouw die aan de rand van het bad ligt te zonnen. Ze kijkt omhoog langs de rots en verzucht. “Het is dan ook een heel gesjouw met je koffers op die trap.” Goede kans dus dat Pozo de las Calcosas haar ruwe charme zal weten te behouden. Net als de rest van El Hierro.

El Hierro praktisch

De beste reisgidsen

De leukste hotels