Hip, hipper, hipster: La Gomera

Amerikaanse hippies ontdekten La Gomera en lieten hun alternatieve sporen na. Nog altijd gaat de zonsondergang er vergezeld van tromgeroffel. Maar La Gomera is meer dan een hippie-eiland. Je kunt er zonnebaden, dolfijnen spotten, wandelen en heerlijke autotochten maken in de bergen.

La Gomera is het op een na kleinste Canarische eiland en een oase van rust en natuur. Het geïsoleerde karakter (er is geen vliegveld) werkte in de jaren 1970 als een magneet op pacifistische Amerikanen, die dienst weigerden in Vietnam. Op La Gomera verschansten ze zich in Valle Gran Rey, zo ver mogelijk van de oostelijke haven San Sebastián, waar de veerboot uit Tenerife aanlegt. “De komst van de Amerikanen bracht een schok teweeg in de traditionele gemeenschap”, vertelt Anahi Konrad, die als wandelgids werkt op het eiland. “Stel je voor: de nieuwkomers gebruikten drugs, maakten muziek op het strand en zwommen naakt in zee. De mensen gingen hier in die tijd nog uiterst bedekt gekleed.” In het kielzog van de Amerikaanse hippies trokken ook jongeren uit andere landen naar Valle Gran Rey. Ze stichtten communes en verschansten zich in grotten aan zee. ‘Terug naar de natuur’ was hun devies.

Dreadlocks en knotjes

Wij zijn in Valle Gran Rey om te kijken wat er over is van de hippiecultuur en vallen vlakbij ons hotel Playa Calera al met de neus in de boter. Op het strand bij Bar Casa Maria verzamelen zich tientallen mensen om te genieten van de zonsondergang. Met een biertje of glas wijn in de hand zitten ze op het strand en luisteren naar een groepje trommelaars. Het gehalte aan dreadlocks, baarden, grote sieraden en kleurige wijde kleding is groot. Maar tussen deze al wat oudere hippies zie ik ook veel jongeren, meisjes met korte jurkjes en jongens met baarden en het haar in een knotje.

‘Healing’

De huidige generatie hipsters voelt zich duidelijk ook thuis op La Gomera. “Leuk toch”, zegt een Duitse zestiger naast me. “Wij van de eerste generatie buitenlanders hebben ons hier gesetteld en een toeristische infrastructuur opgebouwd. Dat spreekt een grote groep reizigers aan, die op zoek is naar een plek om te genieten van natuur, goed en gezond eten en op zijn tijd een beetje verdieping.” Met dat laatste doelt hij op het ruime aanbod aan yoga, meditatie en andere vormen van ‘healing’.

Kleinschalig

De sfeer in Valle Gran Rey is, om in hippietermen te blijven: relaxed. Het is er kleinschalig, op de terrassen kun je voor weinig geld smakelijk en gevarieerd eten en de stranden zijn lekker rustig. Het uitzicht is beslist dramatisch. Direct achter het dorp steken bruine rotsen bijna loodrecht de lucht in en op de meeste dagen zijn de golven in zee behoorlijk hoog. La Gomera is eigenlijk een onderzeese vulkaan, waarvan alleen de top boven het water uitsteekt. De zee is diep en voedselrijk, een eldorado voor dolfijnen en walvissen. We gaan op zoek naar deze zeezoogdieren met Tina Excursiones. Op het voordek van het schip speurt matroos Antonio door zijn verrekijker naar beweging tussen de golven. “Van de 87 soorten walvissen en dolfijnen wereldwijd leven er zo’n 23 rond ons eiland”, vertelt hij trots. “Ze vinden zoveel voedsel dat een deel van de dieren hier zelfs permanent blijft.”

Tuimelen in zee

Antonio heeft beet: zo’n twintig tuimelaars (‘Flipper’) zijn in de buurt en zwemmen een tijdje naast het schip mee, met af en toe een bescheiden tuimeling boven water. Kapitein Jesús krijgt een telefoontje van een visser die een potvis spotte. Hij wendt direct de steven, maar behalve een schim van een staart toont het dier zich niet aan ons. Een tijdlang genieten we van de steeds opduikende dolfijnen en dan gaat de kapitein voor anker. Wij mogen zwemmen en snorkelen, hij zet zich aan de barbecue om de lunch te grillen: tonijn. Extra lekker met een lokale specialiteit: Canarische aardappels. In de schil gekookt in bremzout water en gegeten met mojo rojo (saus met pepers) en verde (knoflook-koriander). “Wil je nog vis?” informeert Jesús als we twee steaks de man verorberd hebben. Om er trots aan toe te voegen: “Op een dag als vandaag gaat er wel 20 kilo doorheen.”

Groene valleien

Het hart van La Gomera is bedekt met een sprookjesachtig laurierbos, waar geregeld een dichte nevel hangt: Nationaal Park Garajonay. Een heerlijke plek voor een wandeling. Wij gaan een ochtend op pad met de Rother wandelgids en doorkruisen het bos vanuit bergdorp Las Hayes. We wandelen langs door lava uitgesneden groene valleien, genieten van doorkijkjes op zee en bergtoppen en laven ons aan de koelte. Het is zo hoog in de bergen zo vijf graden kouder dan aan zee.

Gewoon zonder vlees

Na afloop lunchen we in restaurant Montaña van Doña Efigenia. Deze bejaarde dame serveert een vegetarisch menu op basis van wat haar land opbrengt. “Mijn vader hield niet van vlees, dus ik heb het nooit leren klaarmaken”, is haar simpele verklaring. Bijzonder en typisch van het eiland zijn de gofio, puree van geroosterd maïsmeel, en almogrote, een dip van zachte geitenkaas met rode peper en knoflook. Ook de wijn en likeur zijn eigen fabrikaat. De gastvrouw is verguld met de aandacht van de pers en leidt ons rond door de keuken en de tuin, waar we pruttelende vijgenmarmelade en verse cactusvijgen proeven. Ze toont ons haar complete bezit, maar Efigenia’s leeftijd blijft geheim. “Houd het maar op 75”, zegt ze met een glinstering in de ogen.

Fatale liefde

Voor een meer uitdagende wandeling gaan we op pad met gids Anahi van Timah Trekkings. We klimmen eerst naar de hoogste berg Garajonay (1487 meter) en dalen door het nevelwoud af tot een snelstromend riviertje. Onderweg vertelt Anahi het sprookje van Gara en Jonay. De beeldschone koningsdochter Gara redt een jonge geitenhoeder uit Tenerife, die met zijn vlot te pletter is geslagen op de rotskust van La Gomera. Als Jonay bij kennis komt en in Gara’s blauwe ogen kijkt, is hij op slag verliefd. Ook Gara is wel gevoelig voor de romantische jongen en dan beginnen de problemen, zoals gebruikelijk in sprookjes.

Extra dimensie

Gara’s vader verbiedt de relatie, hij heeft haar beloofd aan een prins. Het stel besluit te vluchten en verschanst zich in de bergen. De koning stuurt zijn leger achter de geliefden aan en al snel zijn ze omsingeld. Gara en Jonay wachten hun arrestatie niet af, snijden scherpe pijlen uit een boomtak en doorboren hun hart. En zo leefden deze ‘Romeo en Julia‘ niet ‘nog lang en gelukkig’, maar geeft hun verhaal wel een extra dimensie aan deze sprookjesachtige omgeving.

Hippie-erfenis

De hippies vestigden zich destijds niet midden in Valle Gran Rey. Ze zochten hun rust en vrijheid vooral in het ravijn Barranco de Argaga, net buiten het dorp, en in grotten op het naastgelegen strand. Vanuit de haven Vueltas wandelen we er over een smal pad heen en stuiten eerst op Finca Argayall, ‘Plaats van Licht’. Hier kun je logeren en mediteren. Een halve kilometer dieper in het ravijn gaan we mee met een rondleiding door de tropische vruchtentuin Argaga. De Duitse Rosita en Gerd Schrader legden in 1985 een moestuin aan bij hun huis. “Eerst voor eigen gebruik”, vertelt Rosita, “maar nu is iedereen welkom voor een bezoek-met-proeverij.” In de terrasvormig opgezette tuin worden zo’n 160 tropische fruitsoorten gekweekt. Op biologische wijze, volgens de idealen van de eigenaren.

Tropisch fruit

We snoepen van bekende soorten als mango en avocado, maar proeven ook nieuwe vruchten, zoals maracuja, kaki en cherimoya. Alles smaakt intens, ‘zongerijpt’. Na de proeverij klimmen we over een berg stenen naar het strand van de grotten. “Het heeft geen zin om verder te gaan”, roept een man die ons halverwege tegemoet komt. “De zee staat te hoog en de grotten zijn verlaten.” Zou dit een gevolg zijn van de stijgende zeespiegel? Terug naar de natuur was het devies van de ‘oude’ hippies. Maar de natuur trekt altijd haar eigen plan.

La Gomera praktisch

De beste reisgidsen