Sintra: Portugal op zijn kleurrijkst

Een ratjetoe aan bouwstijlen. Dat is niet altijd een aanprijzing om een plek te bezoeken. Tot je in de Portugese paleizenstad Sintra komt. Hoe bonter hoe mooier, lijkt hier het adagio. Zeker als je ook van een afstandje kijkt. Duik mee in de kleurige wereld van de voormalige royals en hun coterie.

Het hoogtepunt van ons bezoek aan Serra de Sintra beleven we misschien wel voor we er aankomen. Tijdens het ontbijt in ons appartement vlakbij zee zien we hoe de ochtendmist langzaam oplost. De hoogste toppen van het gebergte, met Palácio da Pena en Castelo dos Mouros, vangen als eerste de zonnestralen op. De uitbundige kleuren van het paleis naast de Moorse eenvoud van het kasteel: magisch. Een uurtje later parkeren we de wagen voor de poort van het eerste landgoed dat we vandaag gaan bezoeken: Monserrate, aan de rand van Sintra. Het paleis houdt zich nog even schuil, dat ligt midden in een uitgestrekte subtropische tuin. Weelderig groen met een Engelse inslag.

Britse lusthof

Sinds het All Saints Hospital uit Lissabon hier in 1540 een kapel bouwde ter ere van Onze Vrouwe van Monserrate, is het landgoed bijna altijd in Britse handen geweest. De Engelse dichter Lord Byron logeerde in 1809 in Monserrate en was zo onder de indruk dat hij er over schreef in zijn beroemde gedicht ‘Childe Harold’s Pilgrimage’. De tuin is inderdaad een lusthof, met bomen, planten en bloemen van over de hele wereld, meertjes, grasvelden, valleien. En pas na een fikse wandeling het paleis. Dat oogt als een uitbundig gedecoreerd Moors paleis, maar werd pas in de 19de eeuw in die stijl herbouwd. Binnen tonen foto’s het dagelijks leven van Sir Francis Cook, die Monserrate in 1856 kocht. De familie biljart, dineert, musiceert en drinkt thee alsof ze in hun Engelse buitenhuis verblijven.

Afkoelen

Sintra ligt op de noordelijke hellingen van een heerlijk koel gebergte met bossen en waterbronnen vlakbij Lissabon. Het was al in de 14de eeuw het favoriete buitenverblijf van de koningen van Portugal. Van die eerste tijd dateert Palácio Nacional de Sintra, dat midden in de oude stad staat. Vanaf de doorgaande weg (N375) bekijken we het eerst in zijn geheel. Alleen zo kan je het opvallendste deel ervan in zijn volle glorie bewonderen. Twee witte kegelvormige schoorstenen, die hoog boven het paleis uitsteken. Het paleis kent een veelheid aan stijlen en losse gebouwen, wat zeker bijdraagt aan zijn charme. Er werd dan ook ruim twee eeuwen aan gebouwd, in opdracht van drie koningen. Vanaf de weg wandelen we erheen door een wirwar van straatjes, vol cafés, restaurants en souvenirwinkeltjes. Het stedentripseizoen is in volle gang en veel toeristen komen vanuit Lissabon een dagje afkoelen in Sintra.

Bijbelse broedermoord

We bekijken Palácio Nacional de Sintra op eigen gelegenheid, gewapend met een plattegrond. Het mooist vinden we Sala de Pegas, vernoemd naar de eksters op het plafond. Volgens zeggen was het een sneer van koning Joâo I, die niet zo gecharmeerd was van de kletsende hofdames van zijn echtgenote. In de keukens met hun enorme braadspitten en die twee schoorstenen krijgen we een indruk van het aantal mensen dat hier kon aanzitten aan een banket. Maar het meest onder de indruk zijn we van een simpele ruimte met tralies voor de ramen. Hier zat koning Afonso VI negen jaar lang gevangen nadat zijn broer Pedro hem in 1668 had afgezet. Een soort bijbelse broedermoord, zeker omdat Pedro zo de troon inpikte en vervolgens trouwde met de echtgenote van zijn geestelijk instabiele en verlamde broer.

Extravagante fondant-taart

We drinken een glas wijn met hapjes in de Byron Bar tegenover het paleis en verlaten de stadse drukte van Sintra. In Parque de Pena parkeren we de wagen bij een meertje langs de weg, kopen een kaartje en wandelen door een prachtige botanische tuin omhoog. Voordeel van deze ingang is dat de rijen voor de kassa een stuk korter zijn dan boven bij het paleis. We zien al wat felle kleuren door het groen opdoemen en zijn dus voorbereid op wat er komt. Maar evengoed krijgen we een soort visuele kiespijn als we voor Palácio da Pena staan. De buitenmuren zijn uitbundig rood, geel, blauw en oranje geschilderd en de gekanteelde torentjes en poorten doen ons denken aan de Efteling.

Intiem en sober

We raken niet uitgekeken en uit gefotografeerd. Het paleis is van een pracht en extravagantie die je zelden ziet in een koninklijke residentie. Nu had Fernando II, de Duitse echtgenoot van koningin Maria II, de bijnaam ‘koning-kunstenaar’ en wilde hij zich graag onderscheiden. Hij liet Pena eind 19de eeuw bouwen als zomerpaleis en gaf zo als koning-gemaal zijn visitekaartje voor de eeuwigheid af. Tot onze verbazing is het interieur een stuk soberder en huiselijker dan de buitenkant. Zelfs de grote balzaal doet met zijn vele zitjes en hoekjes intiem aan. En de sobere kruisgang van de kloosterruïne waarop het paleis is gefundeerd, nodigt zelfs uit tot contemplatie. Vanaf de vele pleintjes, ommegangen en bordessen kijken we schitterend uit over Sintra en omgeving.

Ruwe pracht

Iets lager dan Palácio da Pena valt ons de ruwe pracht op van Castelo dos Mouros, dat zich uitstrekt over een smalle rotsrichel. Een strategisch gelegen kasteel, van waaruit de vijand ruim op tijd gespot moest worden. Het werd in de 8ste eeuw gebouwd door een Moorse krijgsheer en wist tijdens de christelijke herovering van Portugal lang stand te houden. Pas in 1147 veroverden de troepen van Portugals eerste koning Afonso Henriques het kasteel. Binnen de muren kan je een Moorse cisterne en een kapel bezichtigen. Maar de grootste attractie zijn toch de smalle trappen met hoge treden waarover we langs muren en torens wandelen en panoramisch uitkijken over de omgeving. In de verte zien we de zee glinsteren in de middagzon. Tijd om te gaan. Want hoe mooi de pracht en praal van Sintra ook is, in Portugal lonkt vroeg of laat altijd weer de zee.

Rond Sintra

Sintra ligt vlakbij de zee en het is de moeite waard om daar een kijkje te nemen of er te wandelen. Deze bijzondere bestemmingen liggen aan het Europese Kustpad:
Het witte dorpje Azenhas do Mar is gebouwd op een rots en heeft een natuurlijk gevormd zwembad aan zee. Vlakbij logeer je spectaculair op een klif boven zee in Casal Santa Virginia.

Praia da Adraga is een betoverend mooi strand tussen twee hoge rotsen. Hoge golven komen er tot rust en weerspiegelen de lucht.

Cabo da Roca is het meest westelijke punt van het Europese vasteland, met rotswanden die zo’n 140 meter loodrecht afdalen naar zee. Duik niet onder het touw door voor de ultieme selfie, daar kwamen al eens ongelukken van.

De beste reisgidsen

De leukste hotels

Dit reisverhaal werd eerder geplaatst in Het Laatste Nieuws (B).